Paul Cherryseed bleef zingen tot het einde: “Als het te gek is om waar te zijn, dan zal het de Heer wel zijn”

De man met de kleurpotloden in zijn hoofd

Begin 2014 sprak Paul voor het eerst in Backstage, vlak nadat zijn debuutalbum The Desert, The Dew & The Dawn verscheen. Eén van de liedjes die hij toen speelde was The Girl With The Coloured Pencils In Her Hair. Een lied gebaseerd op een droom over een meisje dat op straat tekeningen maakt,  tekeningen die niemand wil kopen. Totdat er mensen komen die zich over haar ontfermen. Voor Paul stond dit verhaal symbool voor Gods voorzienigheid. Een droom, een lied, en een diepe overtuiging: uiteindelijk komt het goed.

Ook zijn artiestennaam kwam ter sprake: Paul Cherryseed. Een naam die net zo poëtisch en beeldend is als zijn liedjes. “Een kersenpit is klein, maar er zit een hele boom in verstopt,” vertelde hij. “Zo voelt het voor mij ook met muziek. Iets kleins dat God geeft, dat uiteindelijk veel groter kan groeien.”

Van troubadour tot bandleider

In totaal bracht Paul vier albums uit. Zijn muziek begon met een man-en-gitaar-stijl, maar groeide uit tot een rijk geluid vol invloeden uit oude gospels en Braziliaanse ritmes. Dat laatste vooral door de komst van Ilse, accordeonist én liefde van zijn leven, met wie hij in 2015 trouwde. Samen kregen ze twee dochters: Chava en Avida.

Drie weken geleden sprak hij nog met Hans in Backstage over zijn nieuwste album The Eyes Of The Blind. Een gesprek dat onverwacht ook over afscheid ging. Paul was open over zijn gezondheid. Een jaar geleden had hij op wonderlijke wijze weer leren lopen, na een periode waarin dat niet meer lukte. Hij was begonnen aan een album over herstel. Maar kort na een geslaagde crowdfunding-actie kwam de diagnose: een endeldarmtumor. En een maand voor het interview vertelden artsen hem dat hij nog maar een paar weken te leven had.

Toch vertelde hij vol hoop over een genezingsdienst in België, waar hij op een bijzondere manier werd aangeraakt. “Ik lag op de grond, voelde me overspoeld door liefde. Ik kon niet stoppen met lachen. Er gebeurde iets dat ik met geen pen kan beschrijven. Het was God.”

Geen zwarte kleding, maar veel kleur

Concerten afzeggen? Daar dacht Paul niet aan. Enthousiast vertelde hij over een festival in Engeland, gepland voor augustus. Voor de zekerheid had hij samen met Ilse wel wat op papier gezet. Maar tot het einde bleef hij geloven in mogelijkheden.

De rouwkaart die zijn vrouw Ilse ons stuurde, voelde typisch Paul. Vooraf aan de dienst is er koffie of thee met cake én kersen. Na afloop: een gezamenlijke lunch, waarbij iedereen iets meeneemt voor zichzelf én een ander. De dresscode? Geen zwart. Geen wit. Maar kleur.

En dat woord blijft hangen: kleur. Paul was kleurrijk. In zijn muziek, in zijn verhalen, en in zijn geloof. Elk jaar opnieuw riep hij vrienden en fans op om te stemmen op zijn muziek in de Top 1008. Sinds 2016 staat zijn lied Roaming Stone onafgebroken in de lijst.

Het gaat niet om de lijntjes. Het gaat om de kleuren.

Paul was een dromer, maar zeker niet wereldvreemd. Hij geloofde in wonderen en in de zachte stem van God. Of zoals hij zelf zei: “Als het te gek is om waar te zijn, dan zal het de Heer wel zijn.”

Zo zullen we Paul blijven herinneren: als iemand die kleur bracht. Die liedjes zong vol hoop. Die zijn gitaar gebruikte om harten te openen. En die, zelfs toen de dood naderde, nog altijd zong over The Wonder Of Tomorrow. We wensen Ilse, Chava, Avida en iedereen die Paul liefhad heel veel kracht en troost toe. En luisteren samen naar zijn muziek, waarin zijn stem blijft klinken.