Dankbaarheid, afhankelijkheid en acceptatie

Zoals gezegd het was er opeens en het was ook meteen duidelijk voor mij en mijn vrouw Nelleke dat dit een hartinfarct was. Gelukkig handelde Nelleke snel en de ambulance was er binnen een paar minuten, ik probeerde een beetje te lachen en te vertellen dat het wel meeviel, maar dat deed het niet, het was pijnlijk, wie kon die wasmachine van mijn borstkas afhalen!

De ECG wees uit dat het infarct heftig was en dat we met gezwinde spoed naar het ziekenhuis moesten. Ik nam afscheid van Nelleke en mijn dochter die er inmiddels ook was om mee te rijden naar het ziekenhuis in Zwolle. De sirene ging aan en daar gingen we in volle vaart.

Ik keek wazig om me heen en zag wat herkenning, het bleek de ambulanceverpleegkundige te zijn die me verschrikt aankeek. We waren je bijna kwijt vertelde ze, je had een hartstilstand. Het enige wat ik voelde was rust, het was oké tussen God en mij. En achteraf hoorde ik van Nelleke hetzelfde, ook zij had de rust, het was oké.

Nu ruim 4 maanden later zit ik midden in mijn revalidatietraject. Mijn hoofd wil zoveel maar mijn lichaam fluit me met regelmaat terug. Ik moet grenzen ontdekken en grenzen bewaken. Ik moet weer leren mijn lichaam te vertrouwen, dit geldt misschien nog wel veel meer voor mijn gezin!

Je merkt nu dat als je een been hebt gebroken dat iedereen het gips ziet en daar rekening mee gaat houden. Maar van de buitenkant zie je niet dat ik 4 maanden geleden een hartinfarct heb gehad.

Ik ben nu langzaam aan het opbouwen waarbij de contacten met jullie als businessclubleden en partners voorlopig nog even via Floris en Jaap blijven lopen. Maar ook dit hoop ik stapje voor stapje weer terug op te kunnen pakken.

Dankbaarheid; Samen met Nelleke en onze kinderen zijn we dankbaar dat God mij gespaard heeft en ons samen nog tijd geeft, dankbaar dat ik geen hartschade heb opgelopen, dankbaar voor het superlieve ambulancepersoneel, dankbaar voor de zorg in Nederland, dankbaar voor de zorgzame mensen om ons heen, dankbaar voor mijn lieve collega’s, dankbaar voor alle bemoedigingen in de vorm van bloemen, kaarten, fruitschalen en andere berichten die ik van jullie mocht ontvangen, dankbaar voor het herstel zoals het nu gaat.

Afhankelijkheid: In deze periode hebben we weer gezien dat we in alles afhankelijk zijn van onze hemelse Vader. Hij is de regisseur van ons leven ook al denken we soms dat we zelf de regie in handen hebben. Als Hij ons niet de huidige moderne middelen had gegeven in de zorg dan was alles anders gelopen.

Acceptatie: Misschien is dit voor mij wel het moeilijkste punt tot op heden om te accepteren dat je ‘even’ niet alles kunt. Dat je lichaam wel eens nee zegt terwijl je hoofd ja zegt. Accepteren dat het niet in het tempo gaat wat je gewend bent. Maar ook dat je moet accepteren dat je vanaf nu een stempel opgedrukt krijgt, je bent namelijk hartpatiënt! Of je dat nu wilt of niet.

Nelleke en ik hadden al iets met het opwekkingslied 818 Op die dag in de Hemel. Dit lied heeft voor ons een nieuwe diepere lading en betekenis gekregen en ik wil jullie deze graag meegeven.