Sara van der Toorn bidt dat het leven zal overwinnen in Iran en Israël

Bidden voor een doorbraak

“Ik heb al een paar dagen niets van mijn vader vernomen,” vertelt Sara. “Hij woont dicht bij een hele belangrijke plek. Het internet is volledig in deze regio uitgeschakeld. Dat begint zorgelijk te worden.”

Toch was ze gisteravond online samen met andere Iraanse gelovigen, tijdens een gebedsbijeenkomst. “We hebben samen gebeden voor vrede, voor bescherming,” vertelt ze. “Maar ook: we stonden daar als vertegenwoordigers van ons volk. We hebben gebeden en ons bekeerd voor al die jaren van vervloeking, van dood en haat uitspreken. Want God van leven kan alleen doorbreken in een situatie als jij met Hem in de rechte lijn gaat staan. We hebben gewoon gebeden dat God van leven mag doorbreken en dat leven mag overwinnen.”

Een kerk zonder gebouw, maar niet zonder gebed

Hoewel samenkomen als kerk in Iran bijna niet mogelijk is, blijft de gemeenschap actief. “Wat wij op dit moment doen,” legt Sara uit, “is dat we bemoedigende woorden, toespraken of gebed opnemen. Kleine gebedsgroepen kunnen nog wel bij elkaar komen. Die opnames sturen we via Telegram in de hoop dat zodra het internet het weer doet, ze het kunnen horen. Dan weten ze: we zijn er. We denken aan elkaar. We zijn aan het bidden.”

Sara benadrukt de rol van de kerk in deze tijd. “We bidden voor ons land, voor ons volk en voor de kerk. Ik voel ook heel sterk het belang van de verantwoordelijkheid van de kerk op dit moment. Als mensen die God kennen, kunnen wij bij Hem aankloppen. ‘Heer, ontferm U.’ En wij kunnen staan, en de zegen uitspreken over ons volk, en ook over Israël. Dat kunnen wij wel doen. Dat kunnen we niet van iedereen verwachten op dit moment.”

Angst en opluchting

De angst voor oorlog is groot. “Iran is helemaal geen schuilplaatsenland. Als er bommen vallen, is dat gewoon eng,” zegt Sara. Toch merkt ze ook iets anders op onder de mensen. “Aan de ene kant zijn ze bang. Maar aan de andere kant zijn mensen ook blij dat er eindelijk iets gebeurt. Dat deze regering die hen al zo lang in gijzeling houdt, wordt aangevallen.”

Ze vertelt over een gesprek dat haar raakte: “Iemand zei in tranen tegen me: ‘Ik leef in zo’n rare situatie. Als er doelen in mijn eigen land worden aangevallen, ben ik bijna stiekem blij. En als er bommen vallen op Israël, dan ben ik verdrietig. Want ik wil geen oorlog met hen. Maar we worden er als volk wel in meegetrokken.’”

Luister het hele gesprek hieronder terug.
Afbeelding: EO/Willem-Jan de Bruin