Veertig jaar kleinkunst van Wim Bevelander

"Mijn allereerste optreden was denk ik toen ik een jaar of zestien was," vertelt Wim aan Annemarie. "Ik had een tweedehands elektrische gitaar en een radio met buizenversterker. Dat klonk heel vet! Dat was nog met een bandje en niet voor een christelijk publiek. Op mijn achttiende werd ik verliefd op Anneke. Een vriendengroep van haar hield Bijbelstudies. Dat vond ik niks, maar ik vond haar wel leuk dus ik ging een keer mee met een vriend van me. Wat daar besproken werd, heeft me direct geraakt. Er kwamen gesprekken waar ik nog weinig van begreep, over Jezus in je hart vragen. Dan moest je in een gebed doen. Een jongen daar vroeg me of ik de Here Jezus wilde aannemen. Ik zei tegen hem maar dat heb ik allang gedaan! Waarop hij helemaal enthousiast werd en zei maar dat is fantastisch want dan zijn we broers geworden!"

Koffiebar

Al snel merkte Wim dat hij graag christelijke muziek wilde maken. "Ik zat wel in weer een ander bandje maar merkte dat ik heel graag christelijke liedjes wilde spelen. Er was een enorm verlangen om dat nieuw ontdekte leven daar iets mee te doen. Daar kwamen de eerste teksten vandaan over de ommekeer in mij. Dat zou ik nu trouwens anders verwoorden, met minder wollige of christelijke taal. Het was heel oprecht, dat al wel! In begin trad ik vooral op bij jeugdavonden of in koffiebars. Maar ook in 1983 al op de EO Jongerendag. Dat was wel even wennen, moest ik opeens mijn handtekening zetten op de spijkerbroek van een meisje. In die tijd konden mensen nog beter luisteren. Tegenwoordig willen we veel meer meezingen, kijk naar de praise avonden. We zijn niet veel gericht op een uur luisteren, zeker niet naar muziek.

Variatie

Wie de veertig jaar bestudeert dat Wim kleinkunst maakt, valt het al snel op dat hij het nooit bij één ding heeft gehouden. Muziek, musicals, preken, gedichten en cabaret, alles kwam voorbij. "De variatie in wat ik doe zit hem erin dat ik anders dingen snel saai ga vinden. Misschien is dat ongedurige wel in de kerk ontstaan. Ik moest dan een uur lang mijn mond houden met de pepermunt van mijn oma of die ene keer dat de collectezak omviel en alles over de grond rolde. Door die onrust probeer ik steeds weer een leuke nieuwe uitdaging te zoeken. Toen mijn kinderen in de pubertijd kwamen, worstelde ik ermee dat ik als vader altijd in het weekend op stap was. Toen ben ik daar in weekenden mee gestopt. Dat was lastig maar ook goed. In die periode ben ik kinderliedjes gaan schrijven, daar hoef je niet mee op stap."