Jan Pool over vijftig dagen stilte: "Gods liefde is genoeg"

Stil worden in een wereld die maar doorraast

“Vaak leidt God ons een woestijnperiode in om ons iets te leren, maar ik koos er deze keer zelf voor,” vertelt Jan. “Ik werd ziek en bleef maar cirkelen rond vragen als: waarom lijden? Heb ik genoeg geloof voor genezing? Dat zijn waardevolle vragen, maar het werd krampachtig.” De ziekte had hem ook emotioneel uit balans gebracht. “De verwerking, de vermoeidheid, de bijwerkingen van de chemo. Dat hakte erin! Ik reageerde vaak vanuit emotie.”

Daarnaast voelde Jan een diepe drang om van betekenis te blijven. “Ik wilde dat mijn ziekte niet voor niets was. Dus bleef ik updates delen, afspraken maken… maar dat werd te veel. Ik dacht: ik moet dit loslaten. Daarom koos ik bewust voor vijftig dagen zonder sociale media, geen WhatsApp, behalve met mijn gezin, geen afspraken, geen Netflix. Ik wilde ruimte scheppen om stil te worden en meer tijd met God door te brengen.”

Wat blijft er over als je niets meer betekent?

Juist in de stilte werd Jan geconfronteerd met de kern van zijn identiteit. “Als je vijftig dagen lang het gevoel hebt dat je niets betekent, word je teruggeworpen op wie je bent, tot in het diepst van je wezen.” De eerste weken waren verkwikkend. “Ik heb veel gebeden, Bijbel gelezen, andere boeken erbij gepakt. Het voelde als een oase.”

Maar de stilte bleek niet alleen rustgevend. “Tegen het einde werd het dor, droog en louterend. Ik liep een virus op naast de chemo-bijwerkingen. Mijn lichaam werkte keihard, ik hield vocht vast, mijn enkels werden dik, ik had pijn en was duizelig. Ik keek naar mijn lichaam en dacht: wat gebeurt er met me? Ik raakte in een sombere, bijna depressieve fase. En God bleef stil.”

Dankbaarheid is geen luxe, maar een keuze

Juist in die zware dagen leerde Jan iets heel belangrijks: “Dankbaarheid is geen luxe voor als het leven meezit, het is een geestelijke keuze. Het is een manier van leven.” Hij merkte hoe hij zich volledig op zijn lijden focuste en steeds aan het klagen en mopperen was. “En toen ontdekte ik: ik moet mijn focus verleggen. Van wat ik mis naar wat ik nog wél heb. En vooral: naar wie er is. Daarmee bedoel ik zowel God als de mensen om me heen.”

Die keuze zorgde voor een grote verandering. “Dankbaarheid brengt rust, verwondering en hoop, omdat je weet: God is goed. En die keuze om dankbaar te zijn, die heb ik gemaakt. Juist in die laatste fase. Niet omdat ik er zin in had, maar omdat ik wist: dit is de weg naar binnen.”

Je bent niet pas waardevol als je iets bijdraagt

Naast dankbaarheid ontdekte Jan nóg een belangrijke waarheid. “Ik heb altijd een diep verlangen gehad om van betekenis te zijn. Maar ik leerde dat ik een waardevol kan leven leiden zonder dat ik voortdurend het gevoel heb dat ik nuttig moet zijn. Gods liefde en aanwezigheid zijn genoeg.”

Dat inzicht veranderde zijn houding in de woestijn. “Natuurlijk is het fijn om iets te kunnen betekenen, maar het was bevrijdend om te merken dat ik ook zonder die drang kan leven. Die kramp is nu weg. Ik mag er zijn, ook als ik even niets bijdraag. En dat is genade.”

Niet uit een boekje, maar uit ervaring

De woorden van Jan zijn extra bijzonder, omdat hij zelf door zijn ziekte midden in het lijden staat: “Ik spreek niet als iemand die er een boekje over gelezen heeft, maar als iemand die deze weg zelf is gegaan. En ik kan oprecht zeggen: ik ben dankbaar, ondanks alles wat ik meemaak.”

Zijn beslissing om de woestijn in te gaan, was een hele bewuste stap was. “Maar de lessen die God me daar leerde, en de genade die Hij gaf… die schonk Hij op precies het juiste moment. En daarvoor ben ik Hem intens dankbaar.”

Het hele gesprek met Jan kun je hieronder terugluisteren!