Kees Brouwer verloor zijn vrouw én zijn gezondheid, maar niet zijn geloof: “Waarom zou ik God de schuld geven? Ik heb gewoon vette pech”

Niet bitter, maar nuchter

Als je tegenover Kees zit, zie je meteen dat zijn lichaam hem steeds meer in de steek laat. “Ik rijd mijn rolstoel met één vinger van mijn rechterhand,” vertelt hij. “Daar zit een gevoelige joystick. De rest van mijn lichaam kan ik nauwelijks nog gebruiken. Mijn hoofd zit met een band vast, omdat mijn nekspieren het niet meer houden. Zo hou ik het een beetje vol.”

Toch hoor je bij Kees geen bitterheid, maar bijzonder veel nuchterheid. “Ik merk wel dat die ene vinger ook zwakker wordt. Maar ik leef met de dag. Vandaag doet hij het nog. Morgen zien we wel weer. Vroeger was ik anders, dan maakte ik me al druk over wat er over twee weken kon gebeuren. Nu heb ik geleerd: kijk niet te ver vooruit.”

Het verlies van Hannie

Voordat Kees ziek werd, was hij leerkracht. Hij had een gewoon leven met zijn vrouw Hannie, drie kinderen en inmiddels acht kleinkinderen. Maar in 2017 veranderde alles. Hannie bleek ongeneeslijk ziek. “De tumor zat om een belangrijke ader. Ze konden haar niet opereren,” vertelt Kees. “Er waren nog opties voor experimentele behandelingen, maar ze zei: ‘Als ik dat doe, dan laat ik de hand van Jezus los. En dat wil ik niet.’ Dat vond ik zó dapper. Die woorden hoor ik nog steeds in mijn hoofd.”

Kees zag het geloof van zijn vrouw als voorbeeld. “Ze wist niet precies waar alles in de Bijbel stond, maar ze had een diep vertrouwen in Jezus. Dat sloeg ook over op mij. Ik dacht: ik kan niet zonder haar. Maar ik leerde dat haar vertrouwen ook mijn vertrouwen mocht worden.”

Naar de dokter

Tijdens Hannie’s ziekte voelde Kees voor het eerst iets raars in zijn arm. Hij had opeens veel minder kracht. Toen ging er nog geen lampje branden. Pas na het overlijden van Hannie, bezocht hij de huisarts.

“Mijn kinderen zeiden: ‘Ga nou toch, pa.’ Ik dacht: het is stress of spanning. Maar de huisarts stuurde me meteen door naar de neuroloog.” Uiteindelijk kwam de diagnose PSMA. “Ik had geen idee wat dat was. Maar ik werd doorverwezen naar het UMC en na allerlei testen werd duidelijk: dit is niet goed.”

Niet boos op God: en dat is genade

De klap van de diagnose kwam vlak na het verlies van zijn vrouw. Toch zegt Kees: “Ik ben nooit boos op God geweest. En dat is genade. Ik heb het ook nooit uitgeschreeuwd naar Hem. Waarom zou ik Hem de schuld geven? Ik geloof niet dat God dit wil. Ik heb gewoon pech. Het had ook een ontstoken teen kunnen zijn – dan geef je God toch ook niet de schuld?”

Die nuchtere houding betekent niet dat het verdriet er niet is. “Het is nu zeven jaar geleden dat Hannie overleed. Op haar sterfdag beleef ik alles weer opnieuw. Dat doet pijn. Maar ik roep God niet ter verantwoording. Hij is er nog steeds. Ook als het moeilijk is.”

‘We moeten God niet dirigeren’

Dat hij blijft geloven, betekent niet dat Kees geen vragen heeft. “Natuurlijk vraag ik me wel af: waarom is er lijden? Maar dat is geen nieuwe vraag – daar gaat de hele Bijbel over. In het begin dacht ik vaak aan Job. We hebben zoveel goeds gekregen. Een fijn huwelijk, kinderen, kleinkinderen. Dan kun je toch niet bij tegenslag zeggen: ‘God, dit is jouw schuld’?”

Hij voegt eraan toe: “Zouden we de goede dingen wel van God aannemen, en Hem de schuld geven als het minder gaat? Dat vind ik niet eerlijk. God is geen machine die doet wat wij willen. We moeten Hem niet willen dirigeren.”

Leven in Gods liefde

Kees zegt het eenvoudig, maar overtuigend: “Ik geloof dat God mijn leven leidt. Ook nu. Hij houdt van ons. We zijn niet gemaakt om ziek te zijn, maar om Hem te dienen. En daarin wil ik blijven vertrouwen. Niet met een ingewikkeld geloof, maar met het vertrouwen dat Hannie mij voorleefde. Gewoon weten: God is erbij. Ook vandaag.”

Wil je meer horen van het indrukwekkende verhaal van Kees? Luister dan de hele uitzending hieronder terug!