Maria zag hoe vrouwen in armoede bevallen en dacht tijdens haar eigen zwangerschap steeds aan hen

‘Ik weet niet of ik hier zelf zou willen bevallen’

Tijdens een bezoek aan een overheidskliniek in Uganda zag Maria hoe schrijnend de situatie is. Ze vertelde toen: “We zijn op een soort complex terechtgekomen waar de medische kliniek te zien is. Er staan een aantal lage gebouwtjes, zien er op zich nog wel oké uit, gezellig geverfd met geel en wit. Het is een ziekenhuis van de overheid, heel klein. Er zijn maar tien bedden. Er zijn eigenlijk geen medicijnen beschikbaar voor de vrouwen, die moeten ze zelf betalen en daar is meestal geen geld voor. Ik weet niet of ik hier zelf zou willen bevallen.”

Een paar maanden later raakte Maria zelf in verwachting. “Dat maakt het eigenlijk ook wel heel erg bijzonder. Zeker na zo’n reis natuurlijk. Het was een hele bijzondere ervaring om dat zelf mee te maken, maar tegelijkertijd realiseer je ook in wat voor situatie je zelf dan zit. Hoe bevoorrecht je eigenlijk bent.”

Liegen over een hartkwaal

Tijdens haar zwangerschap moest Maria vaak denken aan moeder Maureen, die ze in Uganda ontmoette. “Zij was zo arm dat ze heeft gelogen over haar medische situatie, omdat ze anders bang was dat ze niet geholpen zou worden in de kliniek.”

“Zij had een aandoening aan haar hart en tijdens de operatie is ze ook bijna komen te overlijden. Gelukkig was er zuurstof op voorraad, maar dat had heel anders kunnen lopen. Maar ik dacht: ja, je bent dus zo arm dat je jezelf in zo'n situatie moet werken om in elk geval wel de garantie te hebben dat je in zo’n kliniek kan bevallen.”

Een groot contrast

Maria zag het contrast met haar eigen situatie: “Ik ben bevallen met een keizersnede. De ontsluiting kwam bij mij niet op gang. Ik ben er bijna drie dagen over gedaan om überhaupt op dat punt te komen van een keizersnee. Dus ik was helemaal total loss en ik denk: ja, wat als ik dan geen ziekenhuis had gehad of wat als ik de kosten niet had kunnen betalen voor wat ik allemaal nodig had in dat ziekenhuis? Aan medicatie en verzorging, ook na afloop?”

‘Als ik in Uganda had geleefd, was het misschien afgelopen geweest’

Het verschil tussen Nederland en Uganda voelde ineens heel dichtbij. “Met mij was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Misschien was ik er wel gewoon niet meer geweest. Als ik in Uganda had geleefd, dan had ik waarschijnlijk het geld niet gehad om naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Mijn eerste dochter is geboren met een spoedkeizersnede. Nou ja, misschien was het daar al voor mij afgelopen. Ik heb geen idee. Ja, dat maakt het wel echt dat je denkt: wat hebben wij het hier goed. Dat het allemaal maar paraat staat voor je. Je kan erop rekenen. Je hoeft niks te betalen. Het is allemaal verzekerd. Zorgeloos, bijna.”

Ook Barbara, een lokale medewerker van Compassion, sprak zich uit over de situatie. Maria: “Ik vraag haar of ze zelf hier zou willen bevallen als moeder en ze zegt: nee, zeker niet. En dat is echt alleen voor de vrouwen die gewoon geen centen hebben om ergens anders heen te gaan. Als je het geld hebt, dan ga je ergens anders heen.”

‘Je voelt dat er iets mis is met je baby, maar je kunt niks doen’

Tijdens het werkbezoek ontmoette Maria ook een moeder van acht maanden zwanger. “Ze had geen geld, maar ze voelde dat er iets met haar baby’tje aan de hand was. Ze wilde eigenlijk een foto laten maken, maar had daar het geld niet voor. Wij hebben haar toen op dat moment kunnen helpen door haar wat geld te geven, wat we bij ons hadden.”

“Even later spreek je die vrouw dan weer en zie je haar met een opgelucht gezicht naar buiten lopen van: het is goed en dank je. Dat is zo fijn als je iemand die geruststelling kan geven. Ik ook, dat heb ik zelf meegemaakt. Dat je ineens het gevoel hebt: er is iets mis met mijn baby. Als je dan niet weet wat er aan de hand is, dat is heel erg beangstigend. Dat kun je dan aan iemand geven.”

Vandaag komt Groot Nieuws Radio samen met Compassion in actie voor moeders en baby’s in armoede. Help mee via compassion.nl/radio.