Na een groot verlies deelt Jan-Willem Korpelshoek hoop in de jeugdgevangenis

⚠️ Triggerwarning: in dit interview wordt gesproken over zelfdoding.
Heb je zelf gedachten aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Bel 113 of 0800-0113, of kijk op www.113.nl. Je staat er niet alleen voor! 🧡

Eerste liefde verliezen

Jan-Willem ontmoette Marina toen hij vijftien was. “Ze was mijn eerste vriendin. Op mijn 22e trouwden we. Ik droomde van een huisje, boompje, beestje, alles zag er prachtig uit. Ik voelde me een van de gelukkigste kerels van Katwijk.”

Maar kort na hun huwelijk kreeg Marina te maken met een zware, acute depressie. “Ze moest meteen worden opgenomen. Ondanks dat ze goed in de gaten werd gehouden, wist ze in de kliniek toch uit het leven te stappen. Mijn leven stond ineens volledig op z’n kop. Ik kwam in een emotionele achtbaan terecht. Rouw was voor mij onbekend terrein! Het voelde alsof ik in een doolhof belandde, zoekend naar een weg in een land waarin ik niet wist waar ik thuishoorde.”

Vasthouden aan geloof

Na dit verlies kreeg Jan-Willem te maken met veel verdriet en veel vragen. Toch bleef hij stevig vasthouden aan zijn geloof. “Ik heb mijn verdriet uitgeroepen samen met de psalmisten en de klaagliederen. Elke ochtend bad ik: ‘Heer, geef me kracht voor deze dag.’ En ’s avonds dankte ik dat de dag goed was gegaan."

Vanaf de eerste zondag is hij bewust naar de kerk blijven gaan: "Ik geloof dat als het leven voor de wind gaat, geloven niet zo moeilijk is. Maar soms ben je gebroken en probeer je toch het halleluja uit te zingen. Dan heb je anderen nodig die dat voor je doen.”

Ruimte voor rouw

Uit zijn eigen ervaring ontstond later de praktijk Rouw Ruimte. Een plek speciaal voor jongens en mannen die worstelen met rouw. “In de wereld van rouwbegeleiding zijn veel vrouwen actief, en ze doen dat met heel veel toewijding. Maar ik gun mannen ook een mannelijke begeleider. Mannen hebben vaak minder taal meegekregen om over emoties te praten. Ze moeten zich vermannen, doorgaan, opstaan. Maar dat legt een blauwdruk voor hoe je later met verlies omgaat. Ik wil laten zien dat verdriet er mag zijn.”

Praten over God in de gevangenis

Naast zijn praktijk werkt Jan-Willem ook als geestelijk verzorger in een jeugdgevangenis. “De jongens daar hebben vaak al veel verlies meegemaakt: eenoudergezinnen, uithuisplaatsingen, vrienden die door geweld om het leven zijn gekomen. De gevangenis is op zichzelf al een verlieservaring. Een stukje met hen optrekken en daar ruimte voor maken is kostbaar.”

In die gesprekken gaat het vaak ook over geloof. “Veel jongens hebben via hun moeder of oma nog iets meegekregen. Als ze bij ons komen, gaat dat geloof soms weer een beetje ‘aan’. Ze vinden het mooi om een Bijbel te krijgen, of verhalen van ex-criminelen die tot geloof zijn gekomen. We lezen, praten en bidden samen. Een gesprek is zo gevuld.”

Open en directe gesprekken

De gesprekken die Jan-Willem voert in de jeugdgevangenis zijn heel open en direct. “De eerste vraag is vaak: ‘Waar kom je vandaan?’ De tweede: ‘Waar zit je voor?’ Geen lange inleidingen of beleefde praatjes, gewoon rechttoe rechtaan.” Dat levert soms komische momenten op. “Als ik vertel dat ik nog nooit dronken ben geweest, geen drugs heb gebruikt en nooit een bekeuring heb gehad, schieten ze in de lach. Zij zoeken vaak de spanning op, terwijl ik altijd binnen de lijntjes wilde kleuren.”

Toch lukt het hem om juist door die verschillen verbinding te maken. “Ik doe niet alsof ik hun wereld ken, want dat zou onecht zijn. Ik luister, ik deel een stukje van mijn eigen leven. Vertrouwen is schaars in de gevangenis, maar als geestelijk verzorger ben ik een vertrouwenspersoon. Dat voelen de jongens. Daardoor mag ik met hen oplopen en hun verhalen echt horen.”

Wil je meer horen van dit interview? Luister dan het hele gesprek terug in de Brandstof podcast! Dat kan via De Groot Nieuws Radio app, Spotify, of Apple Podcasts!