Eddy was vijftien jaar lang verslaafd, nu is hij ambassadeur van hoop
21 juni 2022Een week voor zijn tiende verjaardag overleed de vader van Eddy Boevink. De leegte die hij achterliet, begon hij op te vullen met drank en drugs. In zijn tienerjaren raakte hij al verslaafd aan heroïne. Het werd voor hem een manier om de pijn dragelijk te maken. Op een gegeven moment werd de verslaving zo erg dat Eddy op straat leefde. Maar God zorgde voor een ommekeer in zijn leven. Hij deelt zijn levensverhaal bij Eunice in Brandstof.
"Zonder hoop geen leven" kan Eddy nu vol overtuiging zeggen. "Het is misschien een cliché, maar hoop is zo in mijn binnenste verweven. Het is iets wat God ons geeft. Al heb je maar een klein beetje hoop, dan heb je alles."
Het verlies van zijn vader
Dat Eddy deze woorden kan zeggen, is heel bijzonder. Zijn verhaal kenmerkt zich door wanhopige momenten. Dat begon toen hij nog geen tien jaar oud was. Plotseling stierf zijn vader door een hartaanval.
Dat moment herinnert hij zich nog als de dag van gisteren: "Het blijft me altijd bij; wat er gebeurde, hoe het verteld werd en het verdriet dat ik had. Ik verloor een vader waar ik heel veel van hield. 's Ochtends werd ik wakker om naar school te gaan. Onderaan de trap stond mijn oudste broer, hij vertelde dat mijn vader was overleden. Eerst dacht ik dat hij een grap maakte. Maar toen zag ik mijn moeders behuilde gezicht en wist ik dat het waar was."
Een grote leegte
Het niet hebben van een vader (of moeder) zorgt voor een enorme leegte. Dat geldt ook voor Eddy. Hij zocht van alles om die leegte op te vullen. Langzaamaan verlegde hij steeds verder zijn grenzen: "Al op de lagere school deed ik dat. Bijvoorbeeld door niet om half zes thuis te komen, maar om zes uur. Op de middelbare school ging ik experimenteren met drank en sigaretten. Dat ging van kwaad tot erger, uiteindelijk tot aan de harddrugs. Alles in mijn leven probeerde ik om de leegte op te vullen."
De middelbare school maakte Eddy niet af. Vanaf zijn tienerjaren was hij verslaafd aan heroïne. Maar liefst zes verschillende afkickklinieken hielpen niet: "Ik ben zelfs een week lang met een ketting vastgebonden aan de verwarming bij een vriend thuis. Alles om af te kicken. Maar op het moment dat ik lichamelijk afgekickt was en weer de straat op ging, was ik zo weer terug bij af. De leegte was niet gevuld."
Niet meer kunnen leven
Toen hij midden in zijn verslaving zat, wilde Eddy niet meer leven. Hij kón niet meer leven, zo voelde het voor hem. Tot twee keer toe stond hij op het punt om een einde aan zijn leven te maken. Toch durfde hij ook niet te sterven: "Dus ik ging door met dat oude leven. Op mijn dieptepunt sliep ik in een kartonnen doos in Amsterdam. Ik stal geld van familie en vrienden. Zelfs het goud dat mijn moeder van mijn vader had gekregen, stal ik. Alles verkocht ik voor de drugs."
Ambassadeur van hoop
Via een oude vriend kwam Eddy terecht bij De Hoop GGZ. Die opname veranderde zijn leven: "De eerste twee weken lag ik alleen op een kamer. De medewerkers deden niets anders dan voor ons als cliënten bidden. Hoe bijzonder is dat! Ik ging zo goed door de afkickperiode heen."
Bovendien leerde Eddy bij De Hoop Jezus kennen: "Tijdens een avondsluiting hoorde ik het lied Onze Vader. Dat kwam zo binnen. De ochtend erna ging ik in mijn eentje op mijn knieën en gaf ik mijn leven aan Jezus. Ik wist dat Hij het is die voor mij zorgt. Hij is mijn hoop en mijn leven. Ik heb een vader verloren, maar ik heb ook een fantastische Vader teruggekregen."
De hoop die Eddy mocht ontdekken, houdt hij niet alleen voor zichzelf: "Mij is vergeven wat ik gister gedaan heb, wat ik vandaag doe en wat ik morgen ga doen. Dát is leven in vrijheid. En dat is wat ik door wil geven. Een ambassadeur van hoop wil ik zijn."
Wil je het hele gesprek horen? Dat kan hieronder!
In het gesprek met Eddy gaat het onder andere over zelfmoordgedachten. Is dit voor jou herkenbaar en wil je er met iemand over praten? Dat kan ook anoniem: chat via www.113.nl of bel gratis naar 0800-0113.
