In gesprek met Ina van der Beek: ‘Ik dacht er niet aan om schrijfster te worden'

“Ik heb heel mijn leven al geschreven’’ vertelt Ina “Ik vond laatst mijn oude schoolagenda’s met best wel leuke gedichtjes. Van die wanhopige verliefdheidsgedichtjes, verkeringen die uitwaren of onbereikbare leuke jongens uit de klas. Maar soms ook wel wat serieuzere. Ik ben echt begonnen met gedichten schrijven rond mijn twintigste. Het ging vaak over verdrietige dingen die ik bij anderen zag: verlies, overlijden, teleurstelling. Ik vroeg mij af wat ik er mee moest dus stopte ik ze in een mapje.”

Apetrots

Ina had nooit gedacht dat haar mapje goed genoeg voor een uitgever zou zijn, toch maakt ze dertig jaar geleden die stap. “Ik was erg druk met kinderen, met verhuizen, mijn man had onregelmatige diensten, ik dacht er niet aan om schrijfster te worden. Tot ik het een vriendin liet lezen, zij vond dat ik er echt iets mee zou moeten doen. Ik dacht: ‘niet geschoten is altijd mis’ en stapte naar een uitgever. De eerste uitgever heeft mij beleefd afgewezen. De tweede uitgever was helemaal enthousiast! Hij belde op om te vertellen hoe mooi hij het vond en dat ze er een boekje van gingen maken. Dat werd mijn eerste gedichtenbundel: glimlach van te tijd. Ik was apetrots. De uitgever kwam bij mij thuis met een grote bos bloemen en de eerste exemplaren. Ik kon het mij haast niet voorstellen, mijn naam stond op dat boekje!”

Als een kind

Dat gevoel blijft bijzonder, ook nu Ina haar 56e boek heeft uitgegeven. “Het is nog steeds echt heel leuk, de cadeau exemplaren komen nu per post in een grote doos. Het openmaken van die doos, het eerste boek echt in je handen houden dat is een beetje een geboorte van weer een kindje. Het blijft bijzonder”

Annemarie sprak verder met Ina over haar rare capriolen als kind, over de kinderboekenserie Mees en Tijn. Maar ook over ouder worden, het overlijden van Ina’s man en over het omgaan met zo’n verlies. Je kan de hele uitzending hieronder luisteren: