Bram Rebergen over vergeving: “Het voelt alsof je uit een gevangenis stapt”

De kracht van vergeving

Bram weet zelf hoe bevrijdend vergeving kan zijn. “Na mijn scheiding voelde ik me lange tijd schuldig en beschaamd. Richting God, maar ook naar mijn omgeving. Toen mensen letterlijk vergeving uitspraken over mijn leven, heb ik ervaren hoe dat je vrijzet. Het voelt alsof je uit een gevangenis stapt en ineens in een groot weiland staat. Het is niet alleen opluchting, maar ook herstel. Het geeft nieuw perspectief.”

Volgens Bram is vergeving vaak tegennatuurlijk. “We hebben de neiging om te verdwijnen, net zoals Adam en Eva die zich verstopten. Terwijl de Bijbel juist vol staat met verhalen van vergeving. Het is niet altijd makkelijk, maar het verandert je leven.”

Moeite met jezelf vergeven

Veel mensen lopen vast omdat ze zichzelf niet kunnen vergeven. Bram herkent dat. “In essentie kun je jezelf niet vrijzetten. Daar heb je God voor nodig. Niet-vergevingsgezind zijn naar jezelf toe is een gevangenis. Het belangrijkste is om ermee naar God te gaan, te bidden: Heer, wilt U mij helpen om dit los te laten?”

Ook openheid naar vrienden kan helpen. “Soms is het genoeg om tegen iemand te zeggen: ik red dit niet, ik kan mezelf dit niet vergeven. Dat doorbreekt de stilte.”

Een cancelcultuur zonder genade

Onze samenleving speelt een grote rol in hoe we tegenwoordig naar vergeving kijken. "Er wordt veel gecanceld, mensen worden weggezet, en anderen worden genadeloos afgerekend. Denk aan de situaties rondom Marco Borsato en Ali B: mensen van wie duidelijk wordt dat ze verkeerd gehandeld hebben. Dat is de cultuur waarin we leven: het oordeel is snel geveld."

Hij ziet dat mensen daardoor steeds minder gewend zijn om elkaar genade te geven. “We verdwijnen liever of wijzen naar een ander. Terwijl de Bijbel ons een andere weg laat zien: de weg van vergeving. Dat vraagt kwetsbaarheid en moed, maar het brengt ook vrijheid en herstel – iets waar onze maatschappij volgens mij hard behoefte aan heeft.”

Van pijn naar bevrijding

We leven in een tijd waarin fouten vaak genadeloos worden afgestraft. Bram ziet dat terug in de verhalen van mensen. “Je ziet verbittering ontstaan. Mensen worden er niet vriendelijker van het verhardt van binnen, omdat het blijft wroeten.” Het is volgens hem een pijnlijk proces dat ook voor geestelijke schade zorgt. “Je brandt er van binnen aan op. Je ziet de pijn, het onvermogen om te kunnen vergeven.”

Bram ziet vergeving daarom als een tegengeluid. “Als je voortdurend blijft zeggen: til er niet zo zwaar aan, het is toch al vergeven, dan doe je het verzoenende werk van Jezus tekort. Door eerlijk je tekort te belijden, ervaar je juist vrijheid. Het is bevrijdend om tegen God te zeggen: U weet dat ik tekortschiet.”

Het invoeren van de biecht

Opvallend is dat Bram pleit voor de herinvoering van de biecht. “In het protestantisme hebben we dat losgelaten en daarmee iets heel kostbaars verloren. Er zit enorme kracht in het hardop uitspreken van wat je verkeerd hebt gedaan. En dat iemand dan zegt: in de naam van Jezus vergeef ik je. Hoe mooi is dat?”

Volgens hem maakt juist de vorm van een biecht het waardevol. “In de anonimiteit van een biechtstoel hoef je iemand niet recht in de ogen te kijken. Dat maakt het toegankelijker. Je weet dat er iemand is die luistert, zonder oordeel. Ik ben er echt voor dat we dat opnieuw omarmen.”

Je kunt de hele uitzending hieronder terugluisteren!