Liesbeth Koedoot en Annemieke Buwalda over schoolstress en vakantiechaos" “Soms ga je ten onder aan de leukigheid”

“We zijn blij dat we het gered hebben”

De zomervakantie begint voor veel ouders niet met rust, maar met een eindsprint. Annemieke herkent het: “Onze middelste nam afscheid van groep acht. Er was een musical, een barbecue, ze gingen nog een nachtje kamperen... Superleuk allemaal, maar op een gegeven moment denk je: ik ben gewoon blij dat ik het allemaal gered heb.”

Liesbeth vult aan: “Ik neem me elk jaar voor om me niet gek te laten maken, maar toch gebeurt het weer. We leven in een maatschappij waarin bepaalde verwachtingen normaal zijn geworden. En daar ga je dan in mee. Dan denk ik: het is toch leuk om een attentie mee te geven bij de laatste dansles. Maar mijn dochter zit op vier danslessen, dus dan ben ik ineens acht cadeautjes aan het inpakken. En dan vraag ik me echt af: waarom doe ik dit?”

Ten onder aan de leukigheid

Volgens Annemieke is het een luxeprobleem. “We kunnen zoveel, en dan bedenken we iets leuks en dan moet het ook. En dan ga je ten onder aan de leukigheid. Het is lastig om gewoon eens te zeggen: we doen het een keer niet. Zeker als andere kinderen het wel doen. We vinden het met z’n allen moeilijk om ergens nee tegen te zeggen.”

Liesbeth herkent dat ook in haar eigen keuzes. “Het zijn geen dingen die iemand van mij vraagt, ik leg ze mezelf op. Maar je wil ook niet dat jouw kind de enige is zonder iets. En dan kies je er toch voor om weer iets te regelen. We willen het goed doen, alles meemaken en niemand teleurstellen. Maar soms is het gewoon genoeg." En dan is het goed om elkaar eraan te herinneren dat het niet allemaal perfect hoeft. "Soms mag je zeggen: dit jaar geen cadeautjes. Of: deze vakantie gaan we het simpel houden.”

Een symbolische fout

Ook vakanties verlopen niet altijd even soepel. Annemieke vertelt over een vakantie naar Denemarken, toen hun auto twee weken voor vertrek kapot ging. “We hadden net een andere auto geregeld en stonden klaar om te vertrekken. Alles ingepakt, kinderen op de achterbank. Matthijn ging tanken, keek me aan en zei: ‘Het is een diesel.’”

Ze vervolgt: “Ik had het nog gelezen, maar het was gewoon langs me heen gegaan. In alle hectiek mis je soms iets essentieels. We zaten daar bij het tankstation echt even te mokken. Maar achteraf dachten we: dit is zó symbolisch voor ons leven met jonge kinderen. Het is chaotisch, je probeert het goed te doen, maar soms moet je het ook gewoon nemen zoals het komt.”

Meer horen van deze supergezellige uitzending? Luister dan het hele gesprek hieronder terug!