Lydia Zimmer over zelfbeeld, bemoedigen en leren houden van jezelf

In Zomer bij Jorieke vertelt Lydia openhartig over haar burn-out, over het leren houden van jezelf, en over de diepe roeping die zij en Marcel ervaren om kinderen al op jonge leeftijd iets mee te geven van Gods liefde.

Muziek voor kinderen

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Lydia en Marcel bewust kozen voor een nieuwe richting in hun werk. Ze stopten met de optredens voor volwassenen en gingen zich helemaal richten op muziek voor kinderen. “Heel soms mis ik het, als ik collega’s op een podium zie staan. Maar ons hart ligt echt bij de kinderen,” vertelt Lydia.

Voor haar voelt het als een hele logische stap: "Marcel is eigenlijk zelf nog een groot kind! Hij zegt altijd: “Het hoeft allemaal niet zo serieus.” En ik heb de pabo gedaan, dus mijn hart lag sowieso al bij kinderen. Ik wil hen graag iets meegeven in het leven. Wij willen laten zien dat geloven niet saai is, maar een feest. Dat er Iemand is die intens veel van je houdt.”

Bijzondere momenten

Hoewel Lydia sommige liedjes al ontelbaar vaak heeft gezongen, blijven ze mensen raken. “We zongen laatst het lied ‘Kom aan boord’ in een gezinsdienst. Na afloop vertelde een moeder dat haar zoontje tijdens het zingen zei: ‘Ik voel tranen komen.’” Voor Lydia is dat een teken dat God zelf aan het werk is. “Dat is de Heilige Geest. Op het moment dat wij zingen, raakt Hij het hart van een kind. Dat is zó bijzonder.”

Lydia en Marcel vinden het belangrijk om juist aan kinderen troost en hoop mee te geven:  "We willen kinderen ook laten weten dat ze er niet alleen voor staan. We denken vaak dat alleen volwassenen moeilijke dingen meemaken, maar kinderen maken ook heftige dingen mee. Hoe mooi is het als je dan kunt zeggen: er is altijd Iemand die bij je is?

Open over een burn-out

Een aantal jaar geleden, kreeg Lydia een burn-out. Ze besloot daar open en eerlijk over te zijn, ook op het podium. “Waarom zou ik het verzwijgen? Als ik ziek ben, zeg ik dat toch ook? Ik merkte dat mensen zich herkenden in mijn verhaal. Dat gaf veel ruimte en bemoediging, voor mij én voor hen.”

Die periode was ook een keerpunt in hoe ze naar zichzelf kijkt. “Voor mij was het altijd: ik houd van de ander, punt. Maar van jezelf houden? Dat was nieuw voor mij! Ik dacht altijd vanuit de ander: doe ik het goed voor hen? Maar dan vergeet je jezelf."

Van jezelf houden is een keuze

Leren om van zichzelf te houden was een proces dat Lydia nog altijd niet helemaal heeft afgerond. “Het is niet alsof ik elke dag voor de spiegel sta en roep: ‘Wat ben je geweldig!’ Maar ik leer steeds meer om ruimte te geven aan wie ik ben.”

Ze vertelt hoe ze pas in een gemeente optrad waar mensen na afloop bemoedigende briefjes voor elkaar mochten schrijven. “Een meisje schreef: ‘Wat heb je een mooie blouse aan en mooie schoenen.’ Terwijl ik die ochtend nog twijfelde of ik die schoenen wel aan kon.” Dat briefje hangt nu boven haar spiegel. “Het herinnert me eraan dat ik mezelf mag zijn. En daar begint liefde.”

Leven in liefde

Tijdens een dienst in haar eigen gemeente werd er gesproken over Galaten 5. Lydia raakte geraakt door de tekst: ‘Het enige wat telt, is geloof dat zich uit in liefde.’ “Dat is precies wat ze zelf ook steeds meer leert: "Liefde is het belangrijkste in mijn geloofsreis geweest, en dat is het nog steeds. God houdt onvoorwaardelijk van ons, en wij mogen die liefde doorgeven."

Die liefde verandert ook hoe Lydia naar anderen kijkt: "Voor mij betekent liefde: oog hebben voor de ander. Ik merk dat ik nu anders naar mensen kijk. Zelfs mensen waar ik vroeger een boogje omheen liep, zie ik nu als schepsels van God. Iedereen heeft een verhaal. Als je meer van jezelf houdt, kun je anderen ook meer laten zijn wie ze zijn. Anders ben je vaak bezig met hoe de ander jou ziet. Maar als je jezelf accepteert, geef je de ander ruimte om zichzelf te zijn.