Volhardend met God leven in een wereld vol ongeloof

"In Abrams tijd geloofden maar enkelingen in de God van de Bijbel, maar die moest je met een lantaarntje zoeken. Hij is een eenling in dat verhaal. Hij heeft geen zuil waar hij in kan schuilen of een kerk die hem erbij houdt; hij moet het doen met een stem die tot hem komt. Waarom God juist Abram koos, daar hebben we geen antwoord op. Dat heet in de Bijbel verkiezende liefde. Maar dat is geen loterij, nee, die gedachte is een truc van de duivel dat je maar zou moeten afwachten of je ervoor in aanmerking komt."

"God zegt later: ik heb liefde voor jullie opgevat. Waar God geen voet meer aan de grond krijgt, leeft Hij een liefde in het kwadraat zodat hij toch op de een of andere manier bij die Abram een ingang vindt. In jou ben ik op zoek naar de hele wereld, zegt Hij er meteen bij, en zullen alle volken van de aarde worden gezegend! God slaat een bres in de muur van onverschilligheid, die de wereld vol ongeloof is. Wat een eindeloos geduld en lange adem zien we bij God! Daar vallen wij bij in het niet. Dit kan me ontroeren: Hoe God zo eindeloos volhoudt en met zoveel geduld doorgaat. Hij verdraagt zoveel van ons: weghonen, afdanken en verzet. Hij blijft er maar op duiken en verdubbelt Zijn liefde linksom of rechtsom, om ons hart te winnen! Hij legt nooit met geweld zijn wil op. Omdat Hij liefde is, kan Hij worden afgedankt en omdat hij liefde is, is Hij niet kapot te krijgen. Tegelijk hebben wij God niet in onze vingers. Hij is wel God, wij kunnen hopen, bidden en smeken maar kunnen Hem niet naar onze hand zetten."

Altaar bouwen

"Abram geeft het altaar een centrale plek in zijn leven. Je mag je hele manier van leven doorademen van de relatie die God met jou aangaat. Je hele bestaan kan zo vol zijn, dat de relatie met God in het gedrang komt. Abram komt in Sichem en je denkt: die heeft veel aan zijn hoofd, moet daar gaan settelen en heeft een enorm bedrijf, maar datgene wat voor hem het belangrijkste is wordt vermeld: hij bouwt een altaar. Een plek waar hij samen kan zijn met God, dat staat erbij. Waar hij Hem aanriep die hem geroepen had. Abram heeft doorgebeden op Gods belofte."

"Daarna ging Abram naar Bethel en ook daar bouwt hij meteen een altaar! Voor ons is het ook belangrijk om een plek te hebben om stil te worden met God. Te midden van alle bedrijvigheid. Die mag er gewoon zijn en daar hoef je je niet schuldig over te voelen; maak daar middenin een plek voor God. Ik hoor tegenwoordig vaak mensen: Ik doe het onderweg naar mijn werk of op de fiets, of: ik bid de hele dag! Dat vind ik altijd bijzonder. Ik ben dominee en red dat zelf niet. Bidden onderweg is prima, maar er moet ook een binnenkamer zijn. Als onderweg het enige is dan zit er iets heel erg mis. Als je geen binnenkamer meer hebt, dan gaat het op den duur verleppen en verlopen. Ga eens na in een gewone relatie, als je alleen even tussendoor een zoen of opmerking maakt. Dan gaat het op den duur mis. Ik denk dat je als je dit niet hebt, je op den dur het geloof kunt verliezen. Het is iets wat onontkoombaar is."

"Jezus zelf is ons daarin voorgegaan. Hij zocht elke dag de eenzaamheid op, zocht elke dag het contact met Zijn Vader. Ook al wandelde Hij in de omgang met God, hier kon Hij niet zonder! Zorg dat je een plek hebt waar je samen kunt zijn met God en waar het stil kan zijn. Dat is ook iets van volharden. Wij denken dan vaak: Nu moet ik ook ervaren en moet ik mijn hart erin zitten. Dat helpt helemaal niet! Dat is ook niet wat de Bijbel tegen ons zegt. Maar wel: ga naar de binnenkamer en bidt zelfs al zit je hart er niet in. Dat is niet de zweep erover, maar de meest royale uitnodiging. Niet voor wat ik van mezelf verlang. Het gevolg daarvan is namelijk dat ik zes van de zeven dagen niet bidt en misschien nog wel veel vaker. God zegt: Je hart hoeft er helemaal niet in te zitten - Blijf in mij, volhard! Dat is doorgaan, ook als je geen zin hebt."

Luister hier het hele gesprek met Paul Visser terug:

Afbeelding: Facebookpagina Paul Visser