Els van Dijk over het conflict binnen de CGK: “We zingen over verbondenheid, maar we handelen er niet naar"

Onthutsing en verwarring

De eerste woorden die in haar opkomen door het nieuws zijn onthutsing en verwarring. “Ik kan niet begrijpen dat op thema’s waar je niet per se van kunt zeggen dat mensen die er verschillend over denken on-Bijbels zijn, er zo’n verwijdering ontstaat,” vertelt ze. “Juist die verwijdering, dát is wat mij betreft on-Bijbels.”

Ze ziet hoe het kerkverband op knappen staat. Dat is moeilijk, zeker voor iemand die al haar leven lang meedraait in de CGK. “Ik hou van deze kerken. En van mijn plaatselijke gemeente, waar ik al vanaf mijn kindertijd kom. Maar ik weet ook hoe mooi het is om verbonden te zijn met mensen die de Bijbel misschien net anders uitleggen.”

“Het raakt me dat we elkaar niet meer vasthouden”

Els is iemand die zich thuisvoelt in de volle breedte van kerkelijk Nederland. Ze komt vaak in kerken waar mensen anders denken dan zij. “Juist dan, als je toch die verbondenheid voelt, is dat zo krachtig,” zegt ze. “Als dat binnen je eigen kerkverband niet meer lukt, dan raakt me dat. Ik begrijp het ook gewoon niet. Ik snap niet dat je denkt op dit soort punten afscheid van elkaar te kunnen nemen.”

De verdeeldheid binnen de CGK is niet alleen een gevolg van inhoudelijke meningsverschillen, maar ook van het omgaan met gemaakte afspraken. Een belangrijk breekpunt is dat sommige gemeenten zich niet houden aan besluiten van de synode.  “Ik ben ook van afspraak is afspraak", vertelt Els. "Maar soms moet je eerlijk zeggen dat iets je niet lukt. Dan moet je luisteren. Wat maakt dat iemand ruimte nodig heeft? En hoe is dat voor die persoon in de relatie met God?”

Jaren van worsteling

Volgens Els is het belangrijk om de motieven achter keuzes te blijven zien. “Ik ben er echt van overtuigd dat mensen die anders denken dat doen vanuit een worsteling met God. Dat is niet zomaar iets. Daar kan tien jaar aan gebed en zoeken aan voorafgaan. Dat kun je toch niet zomaar wegzetten? Zo zwart-wit werkt het gewoon niet.”

Het gevolg is dat plaatselijke kerken zich nu moeten uitspreken. En dat maakt het moeilijk voor gemeenteleden die zelf niet in uitersten denken. “Je wordt hoe dan ook meegenomen in een conflict dat misschien niet jouw conflict is,” zegt Els. “En dat doet pijn.”

De Redder van de kerk is er al

De afgelopen zondag zat ze met een dubbel gevoel in de kerk. Er werd gezongen uit de oude berijming van Psalm 119: ‘Ik ben een vriend, ik ben een metgezel van allen die Uw naam ootmoedig vrezen.’ Els werd er stil van. “Ik dacht: allen? We nemen toch afscheid van bepaalde mensen? Of diskwalificeren we die mensen, alsof ze God niet ootmoedig vrezen? We zingen het wel, maar we handelen er niet naar. Dat doet iets met me.”

Toch blijft Els hoop houden. Niet omdat ze verwacht dat alles snel goedkomt, maar omdat ze haar vertrouwen niet stelt op mensen. “Wij hoeven de kerk niet te redden. De Redder van de kerk is er al. Dat vind ik een mooie gedachte. En ik hoop nog steeds dat mensen met elkaar blijven praten, elkaar vinden en elkaar vasthouden.”