Judith Stoker: "Door te delen over mijn depressie houd ik een lijntje met het leven"

Tien jaar geleden had Judith al eens te maken met een heftige depressie, ze vroeg zich af hoe het kwam dat deze terugkwam: “Toen ik begon met schrijven heb ik op een dag alle stukjes en gedachtes van de weken daarvoor op een rij gezet om te kijken hoe heeft dit kunnen gebeuren. Kwam als donderslag bij heldere hemel dat het me zo overviel. Achteraf zie ik wat barstjes. Ik was een keer heel erg overstuur van het feit dat een van de pleegkinderen die inmiddels volwassen is zelf een baby heeft gekregen. Dat raakt aan onze eigen kinderloosheid. Dat was een heel heftige reactie die ik niet zo van mezelf herkende, normaal kan ik ook blij zijn voor de ander. Dat waren tekenen dat ik mezelf niet meer zo bij elkaar kon houden. En ook een teken was dat ik ’s morgens wakker werd en me heel erg zwaar voelde. Opstaan was een klus geworden.”

" Heb heel lang dat ik dat ik iets te hard had gewerkt en het wat rustiger aan moest doen. Ik dacht nog: ik doe een weekendje rustig aan dan gaat het maandag wel weer. Ik slikte antidepressiva, een roze pilletje, en dat hield me jaren stabiel. Ik was echt in paniek toen de depressie daar doorheen brak. Ik had het gevoel dat ik in een put stortte waar geen bodem meer in zat. En ik dacht:  ik moet meer pillen hebben, of een ander pilletje, en dan ben ik er zo weer bovenop. Een van de laatste gesprekken die ik als therapeut had met een cliënt herinner ik me nog goed. Ik weet nog dat ik tegen haar dingen zei waarvan ik dacht: dit zeg ik eigenlijk tegen mezelf. Ik zei bijvoorbeeld: je bent veel te streng tegen jezelf, je moet gas terugnemen en rustig aan doen. En het geeft niks als je moet huilen, dat moet er gewoon uit. Ik voelde dat ook, maar mocht het niet toelaten van mijzelf. Die dag kwam ik thuis, keek in mijn agenda en besloot niet meer te gaan werken. Ik had er geen ruimte meer voor in mijn hoofd. Daarna heb ik al mijn cliënten gemaild en laten weten dat ik tot de zomer niet meer zou werken. Ik hoopte en dacht ook echt dat het daarna wel weer zou kunnen."

"Ik heb gelijk de huisarts een bericht gestuurd. Die zei: kom even langs, dan kunnen we het erover hebben. We hoogden eerst de antidepressiva op. Toen we in gesprek gingen over hoe het ging barste ik meteen in huilen uit. Ik was zo somber en wist niet hoe het verder moet. Ik sliep enorm slecht, ging dan enorm piekeren, want wilde niet zó diep zakken als ik in mijn eerdere depressie had. Dat was zo heftig dat ik pogingen had gedaan om mezelf het leven te ontnemen. Daar wilde ik echt niet naartoe, want ik heb ook ervaren hoe goed het leven is de afgelopen jaren. Dat kan ik nu niet voelen, daar wordt ik ook verdrietig van, ook nu nog. Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik heb genoten van dingen. Heb echt intens geleefd, zo genoten van alles en de afgelopen weken heel vaak gedacht: zal dat ooit nog terugkomen? Dan zeggen mensen dat het wel goed komt, maar dat is voor mij nu niet voor te stellen. Heb laatst een van mijn eigen boeken erbij gepakt en gedacht: je zou het maar op kunnen schrijven, dat kon ik me niet meer voorstellen. Dat mooie 'geniet deel' van mezelf, daar ligt een deken overheen, ik kan er niet bij. Soms heel even, een klein lichtpuntje. Dan denk ik: o ja, zo was dat, zo fijn is het om iets simpels te doen als met iemand koffie drinken. Maar dan valt de somberheid en vermoeidheid weer over me en denk ik het komt niet meer terug."

Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem bij 113 Zelfmoordpreventie: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113. 

Afbeelding: Unsplash.com